معصومه ، فاطمه ، حليمه و مريم چهار اسير زن هستند كه در زندان الرشيد بغداد بودند كه براي رسيدن به خواسته خود يعنی انتقال به اردوگاه اسرا و استفاده از امكانات صليب سرخ و قوانين مربوط به اسراء دست به اعتصاب غذا زدند در حاليكه مي دانستند چه عواقب سخت و ناگواري در انتظار آنهاست. «به نگهبان گفتيم سه روز مهلت داريد، اگر ما را به اردوگاه نبريد اعتصاب غذا مي كنيم. در اين سه روز آرام بوديم، فكر كرده بودند منصرف شده ايم سلولهاي ديگر مي گفتند بچه ها بارها اعتصاب غذا كرده اند ولي فايده نداشته است مجبورشان كرده اند اعتصابشان را بشكنند. مهلتشان كه تمام شد مسئول زندان را خواستيم گفتند بايد صبر كنيد ما نمي خواستيم صبر كنيم همه موافق بوديم با شروع اعتصاب، غسل شهادت كرديم از زير در بلند گفتم بسم ا... الرحمن الرحيم، ما چهار دختر ايراني هستيم كه نبايد اين جا باشيم از اين لحظه اعتصاب غذاي خود را شروع مي كنيم بايد ما را بفرستيد ايران يا به صليب سرخ معرفي كند. هر مسئله جاني و ناموسي كه براي ما پيش بيايد، سازمان بين الملل مسئول هستند. هفده روز در اعتصاب بوديم مريم به حالت غش افتاده بود، معصومه و حليمه داد مي زند و يا حسين يا حسين مي كردند، من سر مريم را گذاشته بودم روي پايم آن قدر بي رمق شده بوديم كه فريادهايمان به ناله بيشتر شبيه بود، معده مريم و معصوم خونريزي كرده بود اما ما همچنان در اعتصاب بوديم. عراقي ها وحشت كرده بودند بالاخره با پافشاري ما بعد از 17 روز افراد صليب سرخ به ديدن ما آمدند، از ما عكس فوري انداختند و يك برگ آبي و زرد دادند كه ما به خانواده هايمان نامه بنويسيم و با پيروزي ما كه به سختي به دست آمد ما را از زندان الرشيد به اردوگاه اسراء منتقل كردند